در سال 1841 ، فردریک دو مولینز از انگلیس اولین مقاله را برای طراحی لامپ رشته ای ساخته شده از غبار ذغال بین دو سیم پلاتین در یک حباب تخلیه شده منتشر کرد.
در سال 1845 جان و. استارتر آمریکایی مقالاتی را در مورد لامپ رشته ای خود ارائه داد که شامل سیم های رشته ای بود. طولی نکشید که این مقاله ارائه شد که وی درگذشت. چیزهای زیادی در مورد وی به جز اطلاعات نوشته شده در مقاله وی شناخته نشده است.
در سال 1851 ، ژن آگوان رابرت-هودین از لامپ های رشته ای در شهر بلوز فرانسه رونمایی کرد. لامپ هایی که وی ایجاد کرده است در موزه Chateau در Blois در معرض نمایش هستند.
در سال 1872 A.D. ن الودین یک لامپ رشته ای را اختراع کرد. در سال 1847 مقاله ای درباره اختراع خود نوشت.
در میان رقبا که به توماس ادیسون نزدیک شده بود یک دانشمند آلمانی-آمریکایی به نام هاینریش گوبل ، که ادعا می کرد اولین لامپ را در سال 1854 ساخته است: یک رشته ذغال بامبو در یک بطری خالی برای جلوگیری از اکسیداسیون. آنها ادعا می کنند که او اولین لامپ را در مدت پنج سال ساخته است. لوئیس لاتیمر نشان داد که حبابهایی که احتمالاً گبلز در دهه 1950 ساخت ، خیلی زودتر شکل گرفت. و وی شیشه ساز را پیدا کرد که کلاهبرداری را به وی نشان داد. در سال 1893 ، در اختلاف نظر درمورد مقالات متناقض ، قاضی ادعای گوبلز را صریحاً رد کرد.
تجاری سازی
جوزف ویلسون سوان (1924-1824) یک فیزیکدان و شیمی دان انگلیسی بود. در سال 1850 او شروع به کار بر روی یک قطعه ذغال سنگ در داخل حباب حباب شیشه ای. در سال 1860 او توانست وسایل عملی را به نمایش بگذارد ، اما نبود خلاء مناسب و منبع الکتریکی مناسب باعث کاهش عمر و کارآیی لامپ وی شد. پمپ های بهتر در اواسط دهه 1970 اختراع شدند و سوان دوباره آزمایش را شروع کرد. با کمک چارلز استایرن که روی پمپ های خلاء کار می کرد ، سون روشی را تدوین کرد که مانع از تبدیل شدن لامپ اصلی وی به مشکی شد. در 18 دسامبر 1878 لامپ با میله کربن نازک در نشستی از انجمن شیمیایی نیوکاسل نمایش داده شد و سوان کار خود را در جلسه آنها در 17 ژانویه 1879 توصیف کرد. وی همچنین آن را به 700 نفر نشان داد که در 3 فوریه 1897 در کنفرانس ادبی و فلسفی نیوکاسل شرکت کردند. به جای یک تون کربن نازک از میله کربن یک چراغ رنگین کمان استفاده کنید ، بنابراین مقاومت کمتری وجود دارد و برای تهیه جریان مورد نیاز از رساناهای بسیار بزرگ لازم بود که از نظر اقتصادی مناسب نبود. آنها همچنین امکان تعیین لامپ رشته ای با خلاء نسبتاً قوی ، رسانای کربن و رسانای پلاتین را فراهم کردند. علاوه بر این ، نیاز به گردش کاری بالا باعث شده است که آنها زندگی بسیار کوتاهی داشته باشند. سوان توجه خود را به سیمها و اجسام کربن بهتری که دو انتهای آن وصل می شود ، جلب کرد. او روش تولید پنبه را برای تولید نخ کاغذی اختراع کرد و ماده 4933 را در سال 1880 در انگلستان ثبت کرد. از همان سال به بعد ، وی نصب لامپ های روشنایی در خانه ها و نقاط داغ در انگلیس را آغاز کرد و شرکت او در اوایل دهه 1980 فعالیت خود را آغاز کرد.
به موازات انگلستان نیز پیشرفت هایی در آمریکای شمالی به دست آمده است. در 24 ژوئیه 1847 ، مقاله ای در الکتریسیته هنری وودوارد و همکارش متیو ایوانز در تورنتو نوشتند. آنها لامپ های مخصوص به خود را در اندازه ها و شکل های مختلف از میله های کربن در یک استوانه شیشه ای پر از نیتروژن ساختند. وودوارد و ایوانز تلاش کردند تا لامپ های خود را تجاری کنند ، اما ناموفق بودند. آنها کار خود را با فروش روزنامه های خود در سال 1897 به توماس ادیسون (مواد 0 ، 181 ، 613 در ایالات متحده) انجام دادند.
توماس ادیسون در سال 1878 تحقیقات جدی در زمینه ارتقاء لامپ های رشته ای را آغاز کرد. وی اولین مقاله خود را با نام بازیابی لامپ ، در 14 اکتبر 1878 نوشت (مواد 0 ، 214 ، 636 در ایالات متحده). پس از آزمایشهای زیادی در پلاتین و سایر فلزات ، وی دوباره به کربن روی آورد. اولین آزمایش موفق وی در 22 اکتبر 1879 انجام شد و 13.5 ساعت به طول انجامید. ادیسون در ادامه تغییر طراحی خود را انجام داد و در 4 نوامبر 1897 مقالاتی را نوشت (بخشهای 0 ، 223 ، 898 در ایالات متحده) به عنوان یک لامپ با استفاده از "فیلامنت کربن یا نوار پیچیده شده در اطراف سیمهای اتصال پلاتین". اگرچه وی روش های بسیاری برای تولید فیبر کربن از جمله "نخ نخ با پارچه ، قطعات کربن و کاغذ پیچیده شده به روش های مختلف" را توصیف کرد ، اما چند ماه نگذشته بود که انتشار این مقاله منتشر شد که ادیسون و تیمش فهمیدند که ذغال بامبو می تواند بین 1200 ساعت دوام بیاورد.